Sanırım heyacan gözlerimizden okunuyor, Kadim dostum Kaan ve solda ben.Çalışmayan aracın başında saatlerce dolanarak, güzelliklerinden dertlerinden bahsederek çekiciyi bekliyoruz.Şu dakikalar evet belki kendi adıma inanamıyorum ama şu dakikalar bir 86 sahibi olduğum dakikalar sanırım biraz belli de oluyor.
Tabi ki bu aracın şu gördüğünüz noktada 15 yıl yattığını unutturmamalıyım. Kendim de şu dakikalarda bunu düşünüyorum. Acaba çekici bu sokaklara girer mi? Kaldırırken birşey olur mu? Fren debriyaj çalışmıyor nasıl sabitlenecek?
Yürekler tutuluyor, Tüm sokak halkı da izliyor, inanın eski sahibi ağlıyor, ölen akrabasının arabası, üzerindeki hatıralar 4 tane ip ile çekiciye yükleniyor.
Sağ salim çekiciye yüklenince derin bir nefes alabiliyoruz, Kaan son dakikalara kadar dikkati elden bırakmıyor, araç çekiciye oturuyor, çocuğumuz olmuş gibi seviniyoruz.
Ve 86 yıllardır çıkmadığı yollara en azından çekici üstünde geri dönüyor.Yol boyunca paslanmış kaportasını , kötü boyasını izlemekten kendimi alamıyorum…
